ارائه و پیاده سازی تخصیص ترافیک پویا، مطالعه موردی شهر مشهد

مرحله ی تخصیص ترافیک، گام نهایی رویکرد چهار مرحله ای سنتی بوده و سیستم عرضه و تقاضای حمل ونقل را به یکدیگر مرتبط می کند. خروجی های اصلی مرحله ی تخصیص ترافیک، حجم جریان و زمان سفر کمان های شبکه است. مدل تخصیص ترافیک پویا در مقایسه با تخصیص ایستا وابسته به زمان بوده و نتایج را در طول یک بازه ی زمانی مشخص در اختیار قرار می دهد. همچنین علاوه بر ظرفیت و زمان سفر جریان آزاد، روابط اساسی حاکم بر جریان ترافیک (حجم، چگالی و سرعت جریان) نیز در محاسبه ی زمان سفر کمان ها در نظر گرفته می شود. این ویژگی ها باعث شده تا ایجاد و ازبین رفتن صف وسایل نقلیه در کمان ها مدل شده و طول صف به عنوان یکی از خروجی های مفید برای شبکه های متراکم شهری در اختیار قرار گیرد. از کاربردهای مهم مدل های پویا انتقال اطلاعات مدل ها از سطح کلان به سطح خرد استبوده و واسطی بین مدل سازی حمل ونقلی و مدل سازی ترافیکی محسوب می شوند. یکی از روش های تخصیص ترافیک پویا استفاده از شبیه سازی با فرض نمونه سیالبرای مدل سازی جریان ترافیک است. در این مطالعه از پارامترهای وابسته به تقاضا (مانند توزیع زمانی تقاضا) و وابسته به عرضه (مانند ظرفیت گره ها، ظرفیت خروجی کمان ها، طول متوسط اشغالی وسایل نقلیه و سرعت موج حرکتی) برای پرداخت مدل تخصیص ترافیک پویا در یک شبکه واقعی استفاده شده است.آزمون خوبی برازش، میانگین مجذور خطا و آزمون فرضیه به عنوان معیارهای ارزیابی برای بررسی کارایی روش پرداخت در نظر گرفته شده است.نتایج نشان می دهد با تغییر پارامترهای پرداخت، ضریب خوبی برازش نسبت به توزیع یکنواخت چهار 15 دقیقه در حدود 14/0 بهبود پیدا می کند.